osi obrotu
Encyklopedia PWN
prosta, wokół której Ziemia dokonuje obrotu w ciągu doby gwiazdowej;
prawidłowe powtarzanie się w przestrzeni jednakowych pod względem fiz. i geom. części kryształu (ścian, krawędzi, płaszczyzn sieciowych, atomów, cząsteczek, komórek elementarnych itp.).
bryła sztywna znajdująca się w ruchu wokół swego środka masy (ciała niebieskie — np. Ziemia, pociski wystrzelone z broni palnej o lufie gwintowanej, rzucony dysk, bumerang) lub wokół jednego ze swych punktów, który pozostaje nieruchomy w rozważanym układzie odniesienia (żyroskop umieszczony w zawieszeniu Cardana lub b. dziecinny).
grupy graniczne, grupy Curie,
krystal. punktowe grupy symetrii (klasy krystalograficzne), w których występują osie symetrii (kryształu symetria) o krotności nieskończonej (∞), czyli o nieskończenie małym właściwym kącie obrotu α.
teodolit
instrument geodezyjny przeznaczony do pomiarów w terenie kątów poziomych i pionowych.
[gr.],
parametry orbity ziemskiej: mimośród, nachylenie płaszczyzny równika ziemskiego do płaszczyzny ekliptyki i położenie peryhelium w stosunku do wędrującego po ekliptyce punktu przesilenia wiosennego, warunkujące ilość energii słonecznej docierającej do górnej granicy atmosfery na poszczególnych równoleżnikach i w różnych porach roku.
